Dag 7 - Gokhteik viaduct
25 november 2018 - Gokhteik, Myanmar
Hallo allemaal,
Vroeg op en Martin helaas niet beter. Overleg met Ni want Martin wilde het viaduct eigenlijk niet missen. Ni is een gezellige pittige dame die ook mee denkt en wij vroegen of we de treinreis konden inkorten. Zo gezegd zo gedaan. Met wat medicatie is Martin op de been gebleven en de treinreis was heel erg leuk. Super om met de locals op de trein te zitten en als letterlijk en figuurlijk hoogtepunt natuurlijk het Gokhteik viaduct.
De trein is een ouderwetse boemel trein met een maximale snelheid van 60 km per uur. Wij hadden kaartjes voor de Upper Class zodat we niet in de kippenstront moesten zitten maar op een hoesje wat over de stoelen hing. De stoelen waren overigens erg flexibel net als de bewegingen van de trein. Als de trein remde dan draaiden de stoelen. Hij zou bij ons vast niet door de keuring komen. Er was ook een toilet aan boord, wat goed te ruiken was, we hebben er gelukkig geen gebruik van hoeven te maken. Op het viaduct heeft Monique niet gekeken, iedereen zo ook Martin, hing half uit het raam om te filmen en foto's te maken maar Monique was als afleiding aan het video bellen met Iris en de kleine mannen. Jullie begrijpen het al, Monique heeft het niet zo op hoogtes. Dat wordt nog wat in Bagan. Martin is gelukkig op dit moment redelijk opgeknapt.
Na de trein weer naar Mandalay en nu lekker rust bij het zwembad van het Rupar Mandalar resort. Vanavond eten we in het restaurant hier met een traditioneel poppentheater.
Wordt vervolgd ...
Vroeg op en Martin helaas niet beter. Overleg met Ni want Martin wilde het viaduct eigenlijk niet missen. Ni is een gezellige pittige dame die ook mee denkt en wij vroegen of we de treinreis konden inkorten. Zo gezegd zo gedaan. Met wat medicatie is Martin op de been gebleven en de treinreis was heel erg leuk. Super om met de locals op de trein te zitten en als letterlijk en figuurlijk hoogtepunt natuurlijk het Gokhteik viaduct.
De trein is een ouderwetse boemel trein met een maximale snelheid van 60 km per uur. Wij hadden kaartjes voor de Upper Class zodat we niet in de kippenstront moesten zitten maar op een hoesje wat over de stoelen hing. De stoelen waren overigens erg flexibel net als de bewegingen van de trein. Als de trein remde dan draaiden de stoelen. Hij zou bij ons vast niet door de keuring komen. Er was ook een toilet aan boord, wat goed te ruiken was, we hebben er gelukkig geen gebruik van hoeven te maken. Op het viaduct heeft Monique niet gekeken, iedereen zo ook Martin, hing half uit het raam om te filmen en foto's te maken maar Monique was als afleiding aan het video bellen met Iris en de kleine mannen. Jullie begrijpen het al, Monique heeft het niet zo op hoogtes. Dat wordt nog wat in Bagan. Martin is gelukkig op dit moment redelijk opgeknapt.
Na de trein weer naar Mandalay en nu lekker rust bij het zwembad van het Rupar Mandalar resort. Vanavond eten we in het restaurant hier met een traditioneel poppentheater.
Wordt vervolgd ...
